Bahar dalları bembeyaz açtığında yaşam sevinci ile dolmuştuk,
Ancak bu pazar günü aniden bir kırağı çaldı ve tüm çiçekler dondu,
Gencecik bedenler toprak oldu,
Gözünden bile sakındığımız çocuklarımız,
Sağlıkla ve başarı ile hayatına devam ederken,
Her gün yaptığı gibi Kızılay'da otobüs beklerken,
Metrodan çıkarken,
Atatürk Bulvarından Bakanlıklara yürürken,
Güvenparkta oturup arkadaşları ile kahkaha atarken,
O anda paramparça oldu bir çok hayal de bedenleri gibi,
Hepimizin ciğeri yandı, 
Nasıl bir memleket oluyoruz?
Neden önlenemiyor?
Neden bunca acı, bunca ölüm?
Kaç ocağa daha acı düşecek,
Şehit cenazeleri kaldırmaktan yorulduk,
Güvende olduğumuz, korkmadığımız,
Huzurlu bir memleket özlemi duyuyorum,
Umarım bu özlemimiz en kısa zamanda sona erer....

4 Yorumlar

  1. :((( Çok üzücü ama umutsuzluğa kapılmak yok.

    YanıtlaSil
  2. Hatta anne karnındaki doğmamış bebeler bile payını aldı bu katliamdan. Ama dondurucu kışlardan sonra geç gelen baharları da sabırla, umutla beklemek...

    YanıtlaSil
  3. Aynen öyle boğazım düğüm düğüm

    YanıtlaSil
  4. herkesin dediği umutsuz olmayın, korkmayın, sinmeyin bilmem ne...öyle kolay sanki...nasıl korkmayalım. hem üzgünüm hem tedirgin...ne olacak bilmiyorum...

    YanıtlaSil